«Το “Mea Culpa” ξεκίνησε την πορεία του το καλοκαίρι του
2010.
Εκείνη την περίοδο, θέλοντας να εκφράσω αυτά που συνέβαιναν μέσα μου,
ξεκίνησα να γράφω το συγκεκριμένο έργο. Βέβαια, η μορφή του ήταν διαφορετική,
καθότι είχε αρχίσει να διαμορφώνεται για σενάριο ταινίας μεγάλου μήκους.
Βασισμένος σε μια αληθινή ιστορία που γνώριζα καλά, ξεκίνησα το ταξίδι μου με
το “Mea Culpa”, προσθέτοντας στα γεγονότα και αρκετή δόση μυθοπλασίας.
Στόχος μου ήταν να αφηγηθώ την ιστορία μιας μέσης ελληνικής οικογένειας που κάπου εκεί το 1970 απέκτησε ένα παιδί με νοητική στέρηση, που άλλαξε τη ζωή όλων των μελών της.
Διάβασα συγγράμματα και βιβλία, που είχαν ως κύριο
θέμα τα άτομα με αναπηρία, μίλησα με ψυχολόγους και ψυχιάτρους και
ξεκίνησα να γράφω.
Κάπου εκεί, το καλοκαίρι του 2010, ολοκληρώθηκε ο πρώτος
κύκλος του συγκεκριμένου έργου, μιας και η ταινία δεν έγινε κι έτσι έμεινε στο
συρτάρι μου.
Λίγο καιρό μετά σε μια καλλιτεχνική κουβέντα ο συνεργάτης μου, Ιωάννης Κυφωνίδης, ανέφερε στη δημοσιογράφο, Νατάσα Μποζίνη, την ύπαρξη του Mea Culpa, γνωρίζοντας το ενδιαφέρον της για ζητήματα που αφορούν στην αναπηρία και το δικαίωμα όλων των πολιτών για πρόσβαση στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία.
Ο σπόρος ώστε να γεννηθεί η νέα μορφή του έργου είχε πέσει...
΄΄Άνθησε΄΄ από την εταιρεία ηχητικών εκδόσεων Studio Amid και τον μουσικοσυνθέτη Μιχάλη Αβραμίδη, που πίστεψε και στήριξε την ιδέα: το Mea Culpa να αποκτήσει ΄΄φωνη΄΄ και να γίνει ηχητικό βιβλίο με διεθνή διανομή μέσω του διαδικτύου.
Τό έργο βγήκε ξανά από το συρτάρι μου και προσαρμόστηκε κατάλληλα. Το καλοκαίρι του 2012 ολοκληρώθηκε η ηχογράφησή του και τώρα βρίσκεται στο στάδιο επεξεργασίας και επένδυσης με πρωτότυπη μουσική.
Δύσκολος ο δρόμος
για να μπορέσεις να ολοκληρώσεις ένα έργο με τη συγκεκριμένη θεματολογία, αλλά
ταυτόχρονα ελκυστικός και διδακτικός.
Παρακολουθώ με μεγάλη λύπη μου, πολλούς συνανθρώπους μας, ακόμη και τώρα, εν έτη 2012, να αντιμετωπίζουν ανθρώπους με αναπηρία και οποιαδήποτε διαφορετικότητα, σαν εξωγηίνους και είναι έτοιμοι να τους πετάξουν στον Καιάδα,να τους αγνοήσουν ή ακόμη χειρότερα...να τους λυπηθούν...
Δυο φορές κλήθηκα, μέσα από το συγκεκριμένο έργο, να αντιμετωπίσω το «τέρας» του ίδιου μου του εαυτού. Η πρώτη ήταν όταν το έγραφα και η δεύτερη όταν το ερμήνευσα και το σκηνοθέτησα.
Και οι δυο πόνεσαν πολύ.
Όμως, ακόμη και τώρα, κάθε φορά που το
σκέφτομαι, κάθε φορά που το ακούω, κάθε φορά που το διαβάζω, βρίσκω και κάτι
καινούργιο να προσέξω, κάτι που με κάνει να προβληματίζομαι ξανά… Κάθε φορά από
την αρχή… Σα να είναι η πρώτη φορά…
Εύχομαι και ελπίζω το ταξίδι του “Mea Culpa” να συνεχιστεί…
Καλό είναι να έχουμε
στην άκρη του μυαλού μας, ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ
μας, αλλά ταυτόχρονα και τόσο ίδιοι.
Σίγουρα όμως έχουμε τα ίδια δικαιώματα και αν αυτά παραβιάζονται είμαστε υπόχρεοι να τα διεκδικούμε
Καλή σας ακρόαση.
Υ.Γ.: Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους δούλεψαν γι’ αυτή τη δουλειά. Έλενα, Λουκία, Νατάσα, Μιχάλη, Ιωάννη, ευχαριστώ πολύ!
Υ.Γ.2: Αφιερωμένο στη Μαρία και τον Παναγιώτη»
Κωνσταντίνος Ρόδης
